Dokun-abilmek

İnsan "Ben" dedikçe gözünün önüne bir perde iner. "Benlik" en tehlikeli yere demir attığı için gözündeki perdeyi görmeni engelleyecek kadar uyuşturur seni. Bu her zaman uyuşturucu ya da alkol de değildir üstelik. Sürekli televizyon izleyip gerçeklerden kaçmaya çalıştıkça, sorgulamadıkça "benim çemberimin dışındakilerden bana ne" dedikçe benim de bazen tuzağına düştüğüm "ben tek başıma neyi değiştirebilirim ki " dedikçe ses olamıyoruz. Başkasının hakkını savunup görülmeyeni gün yüzeyine çıkarttığımızda, sessiz olana ses olduğumuzda kendi sesimizi de fark ediyoruz. Hayat, Instagramda beğeni almaktan, en iyi, en başarılı olmaktan çok daha derin ve sosyal medyadaki narsist beklentilerimiz kadar basit değil. Meselemiz "en" oldukça bize düşen pay "hiçbir şey " oluyor. Tek başına her şey olarak değil "seninleyim" diyerek , "biz" oluyoruz. Her geçen gün ne kadar bencil olduğumu fark ediyorumdur belki, kim bilir... Bakışlarımı kaçırdığım , uyanmak istemediğim her an ölüyorüm. Ölüyoruz.

Yaşarken ölmek istemiyorum ! " İnsan 25'inde ölür 70'inde gömülür" sözünü birebir hissettiğim yüreklere dokunmak istiyorum...

Kendimden dilediklerim çok sevdiğim bir şarkıdan gelsin o zaman "Aaron-Lili" ✍✍ "Şu sahte dünyanın dışında bir yoldan ilerle.

Ne olursun ellerinden bırak gitsin tüm alışkanlıklarını...Anlaman gereken daha çok şey var...

Biliyorsun, bizim gibiler için bir yer var hâlâ

Her damarda dolaşır aynı kandan

ANLARSIN SENİ MELEK YAPAN ŞEYLERİN KANATLAR OLMADIĞINI...

Tek yapacağın çıkarmak bütün kötülükleri içinden...

GÖLGELERİNİN DERİNLERİNE KOY TÜM KORKULARINI...

Dönüşme sakın renksiz bir hayalete...

Çünkü hayatın en güzel resmi senin içinde❤❤❤